เมื่อมีน้องมาชวนไปดูนกที่อาเจะAceh ทางเหนือของเกาะสุมาตรา ซึ่งเราก็มีแผนอยู่แล้วที่จะไปเยือนเกาะนี้ที่ Kirinci ช่วงเวลาเดียวกันก็เลยให้เค้าขยับแผนให้ต่อเนื่องกันจะได้ดูนกกันไปยาวๆเลย จะประหยัดค่าเครื่องบินได้นิดหน่อยด้วย
ตอนนี้อะไรๆก็ยังไม่รู้จักเลยค้นหาข้อมูลจากบล็อกของคนที่เคยๆไปมา ลองนั่งๆดูเพื่อเพิ่มอรรถรสในการเดินทางต่อไป
Aceh
อาเจะห์ (/ˈɑːtʃeɪ/ AH-chay, อินโดนีเซีย: [aˈtʃɛ(h)] ⓘ; อาเจะห์: Acèh [atʃeh]) มีชื่ออย่างเป็นทางการว่า จังหวัดอาเจะห์ (ภาษาอินโดนีเซีย: Provinsi Aceh) เป็นจังหวัดที่อยู่ทางตะวันตกสุดของอินโดนีเซีย ตั้งอยู่ทางตอนเหนือสุดของเกาะสุมาตรา โดยมีบันดาอาเจะห์เป็นเมืองหลวงและเมืองที่ใหญ่ที่สุด มีพรมแดนติดกับมหาสมุทรอินเดียทางทิศตะวันตก ช่องแคบมะละกาทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ และมีพรมแดนติดกับจังหวัดสุมาตราเหนือทางทิศตะวันออก และมีพรมแดนทางทะเลร่วมกับมาเลเซียและไทยทางทิศตะวันออก มัลดีฟส์ ดินแดนมหาสมุทรบริติชอินเดียน สหราชอาณาจักร ศรีลังกาทางทิศตะวันตก หมู่เกาะอันดามันและนิโคบาร์ของอินเดีย และเมียนมาร์ทางทิศเหนือ อาเจะห์ได้รับสถานะปกครองตนเองเป็นพิเศษ เป็นเขตอนุรักษ์ศาสนาและเป็นจังหวัดเดียวในอินโดนีเซียที่ปฏิบัติตามกฎหมายชารีอะอย่างเป็นทางการ มีกลุ่มชาติพันธุ์พื้นเมืองสิบกลุ่มในภูมิภาคนี้ กลุ่มชาติพันธุ์ที่ใหญ่ที่สุดคือชาวอาเจห์ ซึ่งคิดเป็นประมาณร้อยละ 70 ของประชากรในภูมิภาคนี้
Aceh is where the spread of Islam in Indonesia began, and was a key factor of the spread of Islam in Southeast Asia. Islam reached Aceh (Kingdoms of Fansurand Lamuri) around 1250 AD. In the early 17th century the Sultanate of Aceh was the most wealthy, powerful and cultivated state in the Malacca Straits region. Aceh has a history of political independence and resistance to control by outsiders, including the former Dutch colonists and later the Indonesian government.
Aceh has substantial natural resources of oil and natural gas.[5] Aceh was the closest point of land to the epicenter of the 2004 Indian Ocean earthquake and tsunami, which devastated much of the western coast of the province. Approximately 170,000 Indonesians were killed or went missing in the disaster.[6]The disaster helped precipitate the peace agreement between the government of Indonesia and the terrorist-separatistgroup of Free Aceh Movement.[7]
อาเจะห์เป็นจุดเริ่มต้นของการเผยแพร่ศาสนาอิสลามในอินโดนีเซีย และเป็นปัจจัยสำคัญของการเผยแพร่ศาสนาอิสลามในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อิสลามเข้าถึงอาเจะห์ (อาณาจักรฟานซูรันและลามูรี) ประมาณปีคริสตศักราช 1250 ในช่วงต้นศตวรรษที่ 17 สุลต่านอาเจะห์เป็นรัฐที่มั่งคั่ง ทรงอำนาจ และได้รับการปลูกฝังมากที่สุดในภูมิภาคช่องแคบมะละกา อาเจะห์มีประวัติความเป็นเอกราชทางการเมืองและการต่อต้านการควบคุมโดยบุคคลภายนอก รวมถึงอดีตอาณานิคมของเนเธอร์แลนด์ และรัฐบาลอินโดนีเซียในเวลาต่อมา
อาเจะห์มีทรัพยากรธรรมชาติทั้งน้ำมันและก๊าซธรรมชาติจำนวนมาก อาเจะห์เป็นจุดศูนย์กลางของแผ่นดินไหวและสึนามิในมหาสมุทรอินเดียมากที่สุดเมื่อปี พ.ศ. 2547 ซึ่งสร้างความเสียหายให้กับชายฝั่งตะวันตกของจังหวัดมากที่สุด ชาวอินโดนีเซียประมาณ 170,000 คนถูกสังหารหรือสูญหายในภัยพิบัติครั้งนี้ ภัยพิบัติดังกล่าวช่วยเร่งให้เกิดข้อตกลงสันติภาพระหว่างรัฐบาลอินโดนีเซียกับกลุ่มแบ่งแยกดินแดนของผู้ก่อการร้ายของกลุ่ม Free Aceh Movement
มาดูหนึ่งประสพการณ์เล่าเรื่อง “ หาเข็มในกองฟาง” หรือ “ งมเข็มในมหาสมุทร”ของนักท่องเที่ยวต่างชาติที่เขียนไว้อย่างตรงไปตรงมา ขอแสดงความขอบคุณมา ณ.ที่นี้
Indonesia – Sumatra, Aceh – Searching for a Needle In a Haystack
When we arrived in Aceh we were on a mission unlike any we had been on so far on this trip. The birds endemic to Northern Sumatra are critically endangered and on the brink of extinction. As I’ve said about a hundred times before, if you are a pretty bird, or worse, a bird with a pretty song, your days in the wild may be numbered. For those birds such as, say, Sumatran Mesia who are both beautiful AND have a pretty song, you barely stand a chance. And that’s exactly what we were hoping to find when we came to Aceh. As we were flying in it was miles and miles of palm plantation. All of the native forest had been eradicated and a single species of tree stood in its place. It was both maddening, depressing and humbling. These are the effects of dependence on palm oil. It’s real people!
Sumatra Mesia
เมื่อเรามาถึงอาเจะห์ เรากำลังปฏิบัติภารกิจที่ไม่เหมือนกับครั้งใดๆ ที่เราเคยทำมาในทริปนี้คือค้นหา นกประจำถิ่นทางตอนเหนือของเกาะสุมาตราที่กำลังใกล้สูญพันธุ์อย่างยิ่งและใกล้สูญพันธุ์รองๆลงมา ดังที่ผมได้กล่าวไปแล้วประมาณร้อยครั้ง หากคุณเป็นนกที่น่ารัก หรือสวยน้อยที่สุดแต่เป็นนกที่มีเสียงเพลงไพเราะ วันเวลาของคุณในป่าอาจถูกนับ สำหรับนกเหล่านั้น เช่น สุมาตรา มีเซีย ที่ทั้งสวยและร้องเพลงไพเราะ คุณแทบจะไม่มีโอกาสเลย และนั่นคือสิ่งที่เราหวังว่าจะพบเมื่อมาถึงอาเจะห์ ขณะที่เราบินอยู่เหนือสวนปาล์มหลายไมล์เราเห็นป่าพื้นเมืองทั้งหมดถูกกำจัดไปหมดแล้วและมีต้นไม้ชนิดเดียวยืนอยู่แทนที่ มันทั้งน่าโมโห หดหู่ และเจียมตัว เพราะนี่คือผลจากการพึ่งพาน้ำมันปาล์ม ของมนุษย์โดยแท้!
at two locations. Unfortunately in the two days he was up the mountain with Tedi, Michael hadn’t had either the Aceh Bulbul or Sumatran Mesia, arguably the two rarest birds and therefore biggest targets. But seeing either of these endemics is no guarantee, even if you go out with the very best bird guide! The birds are simply so rare! Ross and I got to talking and I genuinely wonder if these two rare birds will even be targets in a few years…
Tedi มาพบกับ Irene, Ross และตัวฉันเองที่สนามบิน จากนั้นเราก็รีบออกจากภูเขาไปเจอกับไมเคิล ที่ถูกปล่อยไว้ตามถนนเพื่อค้นหามีเซียและนกปรอด สถานที่ดูนกของเราในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเป็นถนนที่สูงชันและคดเคี้ยวซึ่งตัดผ่านส่วนหนึ่งของระบบนิเวศ Gunung Leuser ไมเคิลล่วงหน้ามาก่อนเราหนึ่งวันแต่จัดการได้เพียง 2 ใน 5 เป้าหมายใหญ่ที่เราต้องการเห็น เขาน่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งบนภูเขา เนื่องจากเป็นถนนคดเคี้ยวและมีhabitatที่ดี เราจึงแวะระหว่างทางสองสามครั้งเพื่อไปดูนก และเราก็ได้เป้าหมายแรกอย่างรวดเร็ว นั่นคือ นกหัวขวานสุมาตรา ณ สถานที่สองแห่ง น่าเสียดายในช่วงสองวันที่เขาขึ้นไปบนภูเขาพร้อมกับเทดี ไมเคิลไม่มีนกอาเจะห์บุลบุลและสุมาตรามีเซีย ซึ่งอาจเป็นนกที่หายากที่สุดสองตัวและเป็นเป้าหมายที่ใหญ่ที่สุด แต่การได้เห็นนกประจำถิ่นเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งนั้นไม่รับประกัน แม้ว่าคุณจะออกไปพร้อมกับไกด์นกที่ดีที่สุดก็ตาม! นกหายากมาก! ฉันกับรอสคุยกัน และฉันก็สงสัยจริงๆ ว่านกหายากสองตัวนี้จะกลายเป็นเป้าหมายในอนาคตอีกไม่กี่ปีข้างหน้าหรือไม่...
another one of our main targets. Two down, three to go. After dark we had great views of Sumatran Frogmouth, but the bird refused to turn around for a photo. Ross recently purchased a thermal optic and had really been enjoying using it to detect roosting birds. Thanks to the help of this nocturnal imagery, we stumbled upon a group of 8 Silver-breasted Broadbills cuddling on a branch!!!! We heard a Mountain Scops Owl calling but soon it began to pour so we retreated to the car.
Due to the distance back to the town of Meulaboh along the coast, we opted to camp near the top so that we could bird late and wake up before light to bird some more. Naturally there’s no hotels to stay at along a random mountain road in Indonesia, but the little pull off concrete shelter did just fine as a campsite (especially because it rained every night!) At 3:30am we had two men on motorbikes stop next to our campsite for a cigarette break. Why they were awake at this hour I’ll never know, but we happened to be awake at this hour because we were starting the morning with some owling. We headed back down the road and had excellent views of Rajah Scops-Owl.
เราใช้เวลาทั้งหมดสามวันครึ่งกับ Tedi โดยส่วนใหญ่ใช้เวลาไปกับการขับรถไปตามถนน ลหยุดรถ เดินสักพักหนึ่ง จากนั้นจึงย้ายไปอีกส่วนหนึ่งและทำแบบเดียวกัน คุณไม่สามารถหลงทางไปไกลจากถนนได้ยกเว้นในบางพื้นที่เนื่องจากภูมิประเทศที่สูงชัน เราใช้เวลาเดินขึ้นลง กลับไปกลับมา และทุกที่ที่สามารถทำได้ก็อาจได้นกที่ดีออกมาบ้าง ถนนมีชันเป็นบางส่วนแต่เราก็ไม่เป็นไรเพราะวิวสวยมาก น่าเสียดายที่ถนนค่อนข้างพลุกพล่านและการดูนกอาจค่อนข้างช้าเนื่องจากทุกอย่างหยุดชะงัก! ฉันได้แต่จินตนาการว่าถ้าเป็นการดูนกของอินโดนีเซียเมื่อ 200 ปีก่อนจะเป็นอย่างไร! เราถูกหยุดบ่อยครั้งในระหว่างวันโดยชาวบ้านถามว่าเราจะยอมถ่ายรูปเซลฟี่กับพวกเขาหรือไม่ แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ตำรวจหยุดเรา (พวกเขาบอกว่าพวกเขาเป็นตำรวจแต่ไม่ได้สวมเครื่องแบบ) เพื่อขอเอกสารของเรา ซึ่งเราโชคดีเพราะTedi ได้เตรียมมันไว้ บางทีด้วยเหตุผลนี้เพียงอย่างเดียว การมีไกด์ก็อาจจะคุ้มค่า เราไม่สามารถจัดการอะไรได้มากนักในช่วงบ่ายวันแรกที่เหลือ แต่โชคดีที่เราปิดท้ายค่ำคืนด้วยภาพที่สวยงามของสุมาตรา Laughingthrush ซึ่งเป็นหนึ่งในเป้าหมายหลักของเราได้ไปสอง เหลืออีกสาม หลังจากมืดแล้ว เราก็มองเห็นภาพเด่นๆของปากกบสุมาตรา แต่นกกลับไม่ยอมหันหน้ามาให้ถ่ายรูป Ross เพิ่งซื้อกล้องนำความร้อนและสนุกกับการใช้มันเพื่อตรวจจับนกที่เกาะอยู่ในความมือ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของอุปกรณ์นี้ เราจึงบังเอิญไปพบกับกลุ่มนกปากกว้างกระดุมเงิน 8 ตัวกำลังกอดกันอยู่บนกิ่งไม้!!!! เราได้ยินเสียงนกฮูก Mountain Scops เรียก แต่ไม่นานฝนก็เริ่มเทลงมา เราจึงถอยกลับไปที่รถ
เนื่องจากระยะทางกลับไปยังเมือง Meulaboh จะเป็นแนวชายฝั่ง เราจึงเลือกที่จะตั้งแคมป์ใกล้ยอดเขาเพื่อจะได้ดูนกจนค่ำและตื่นก่อนแสงเพื่อจะดูนกเพิ่มอีก โดยปกติแล้วในอินโดนีเซียไม่มีโรงแรมให้พักตามถนนบนภูเขา แต่ศาลาพักคอยคอนกรีตเล็กๆก็ใช้เป็นที่ตั้งแคมป์ได้ดี (โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝนตกทุกคืน!) เวลา 03.30 น. เรามีชายสองคนที่ขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดข้างๆ ที่ตั้งแคมป์ของเราเพื่อพักสูบบุหรี่ ทำไมพวกเขาตื่นในเวลานี้ฉันไม่มีทางรู้ได้ แต่พวกเราตื่นกันในเวลานี้เพราะเราเริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยการนกฮูก เรามุ่งหน้ากลับลงไปที่ถนนและได้เห็นภาพอันงดงามของ Rajah Scops-Owl
It was Michael’s last morning with us before having to fly back to Australia so we started at Tedi’s Aceh Bulbul “spot” for him, but again, no such luck. He left by 8am and Ross, Irene, and myself spent the rest of the day sorting through flocks, going up and down the road. Irene was mostly concerned with better photos of Sumatran Laughingthrush so she stayed behind to look for some and Ross and I split off and were walking the road when we had excellent views of another SumatranWoodpecker up close along with excellent recordings of the species now on xeno-canto.com. And while Irene and Tedi were away, Ross and I managed to sit down and call in two Red-billed Partridges which we then had running around at our feet! 
We also managed to sneak down after a calling Graceful Pitta, but we had to work hard and maintain our patience for 45 minutes before we finally managed views! Not picture-worthy views, but gosh, it sat and sang enough times in front of us that I could practically get a half-decent recording with nothing but my cell phone! Ross hated to waste that much time on a species that he could see elsewhere when we had rarities to find, but any time you can actually see a secretive pitta it is a good day!
That afternoon we took the road down to a nearby village and across the valley to a degraded patch of forest that is known for Sumatran Leafbird. Michael had seen one here two days before we had arrived and despite us arriving late in the afternoon, we hoped we’d be able to find one too. Unfortunately, it was a very slow afternoon and we barely managed any new birds. It was deja vu that night as it started pouring down rain, postponing any hopes of dusk owling. Just as we had the night prior, we set up camp at the only real shelter up the mountain.
บ่ายวันนั้นเราไปตามถนนไปยังหมู่บ้านใกล้เคียงและข้ามหุบเขาไปยังป่าที่เสื่อมโทรมซึ่งเป็นที่รู้จักสำหรับนก Sumatran Leafbird ไมเคิลเคยเห็นที่นี่เมื่อสองวันก่อนที่เราจะมาถึง และแม้เราจะมาถึงช่วงบ่ายแก่ๆ เราก็หวังว่าจะเจอมันเหมือนกัน น่าเสียดายที่เป็นช่วงบ่ายที่แก่มาก และเราแทบไม่ได้นกใหม่ๆ เลย คืนนั้นมันเป็นเดจาวูในขณะที่ฝนเริ่มเทลงมา ซึ่งทำให้ความหวังของการนกฮูกในยามพลบค่ำหายไป เช่นเดียวกับคืนก่อนเราตั้งค่ายพักแรมบนศาลาแห่งเดียวภูเขา
The next morning it was Irene’s turn to leave as she had a flight back to the Philippines later in the day. We started the morning searching through flocks and happened upon a Laughingthrush flock containing Black, Spectacled, and Sumatran Laughingthrushes! By 8:30am Tedi and Irene hit the road to go to the airport. The plan was for Ross and I to walk the road for the next 4 hours until Tedi got back to us. As you might have guessed, Ross was very happy to have some time on his own. Tedi was a very nice person and really a great guide, but being that he was fairly new to the guiding business, several of his spots were outdated and Ross was keen to find some new ones. Perhaps finding his own birds is the thrill that Ross truly enjoys when he goes birding. Simply being shown a bird is not his kind of fun. We hopped to set Tedi up with some new gen that he could use to get his guide business up and running. Having someone like Tedi who is a fair price is essential for independent birders who want to bring along a local guide and someone like Tedi certainly deserves it!
เช้าวันรุ่งขึ้นถึงคราวของไอรีนที่ต้องออกเดินทางเนื่องจากเธอต้องบินกลับฟิลิปปินส์ในวันนั้น เราเริ่มต้นการค้นหาฝูงนกในตอนเช้าและบังเอิญพบกับฝูงนกกระราง ซึ่งมีนกจำพวก Black, Spectacled และ Sumatran Laughingthrushes! เมื่อเวลา 08.30 น. Tedi และ Irene เดินทางไปสนามบิน แผนคือให้รอสกับฉันเดินไปตามถนนอีก 4 ชั่วโมงจนกว่าเทดีจะกลับมาหาเรา อย่างที่คุณอาจเดาได้ รอสมีความสุขมากที่ได้มีเวลาส่วนตัว Tedi เป็นคนดีมากและเป็นไกด์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่เนื่องจากเขาค่อนข้างใหม่กับธุรกิจไกด์ หมายของเขาหลายแห่งจึงล้าสมัย และรอสส์มีความกระตือรือร้นที่จะหาชนิดใหม่ๆ บางทีการได้ค้นพบนกของตัวเองอาจเป็นความตื่นเต้นที่รอสเพลิดเพลินอย่างแท้จริงเมื่อเขาไปดูนก แค่ได้เห็นนกธรรมดาชัดๆไม่ใช่เรื่องสนุกสำหรับเขา เราหวังที่จะให้ Tedi เป็นไกด์สำรุ่นใหม่ที่เขาสามารถเริ่มต้นธุรกิจไกด์ของเขาได้ดี การมีคนอย่าง Tedi ในราคายุติธรรมถือเป็นสิ่งสำคัญสำหรับนักดูนกอิสระที่ต้องการพาไกด์ท้องถิ่นไปด้วย และคนอย่าง Tedi ก็สมควรได้รับมันอย่างแน่นอน!
Ross and I continued walking for about another hour and even though it was 11am in the heat of the day, we heard some birds calling and sure enough when we looked it was another flock of Sumatran Mesia! Who would have thought?! This time we had 6 birds! In between our two mesia sightings, we hardly had any other species so when we found this energetic and charismatic flock of mesias, we hung around and they didn’t seem to mind, they simply fed for a full hour along a 400m stretch of road. Mesias are very vocal and seem to have a large repertoire of sounds, we even spotted them singing while flying! Unfortunately for Ross his recorder battery had died and Tedi wasn’t back from dropping Irene off at the airport, so he only could turn it on for only one last recording! We had heard so many different vocalizations but one is better than none I suppose! Soon the Mesias met up with a large mixed flock, and followed the flock over the ridge out of sight. There’s plenty of habitat along the road, but if the birds aren’t on the road you aren’t going to see them as the steep drop offs and hillsides make following after any birds very challenging, if not impossible. Not 5 minutes after the flock disappeared, Tedi arrived! Poor Tedi!
รอสส์และฉันเดินต่อไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง และถึงแม้จะเป็นเวลา 11.00 น. ท่ามกลางความร้อนแรงของวัน เราก็ได้ยินเสียงนกร้อง และแน่นอนว่าเมื่อเรามองดูก็มีฝูงสุมาตราเมเซียอีกฝูงหนึ่ง! ใครจะคิดล่ะ! ครั้งนี้เรามีนก 6 ตัว! ระหว่างการพบมีเซียทั้งสองครั้ง เราแทบจะไม่มีสายพันธุ์อื่นเลย ดังนั้นเมื่อเราพบฝูงมีเซียที่มีพลังและมีเสน่ห์ เราก็เดินไปรอบๆ และดูเหมือนพวกมันจะไม่สนใจ พวกมันก็แค่หาอาหารเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มตามถนนที่ทอดยาว 400 เมตร . Mesias ร้องได้ดีมากและดูเหมือนจะมีเสียงมากมาย เรายังเห็นพวกมันร้องเพลงขณะบินด้วยซ้ำ! น่าเสียดายสำหรับ Ross แบตเตอรี่เครื่องบันทึกของเขาหมดลง และ Tedi ก็ไม่กลับมาจากการไปส่งไอรีนที่สนามบิน ดังนั้นเขาจึงเปิดเครื่องได้เพียงการบันทึกครั้งสุดท้ายเท่านั้น! เราเคยได้ยินเสียงร้องที่แตกต่างกันมากมาย แต่ฉันเดาว่าอันหนึ่งดีกว่าไม่มีเลย! ไม่นานชาวเมเซียสก็พบกับฝูงผสมขนาดใหญ่และติดตามฝูงนั้นไปเหนือสันเขาไปจนลับสายตา แม้มีแหล่งที่อยู่อาศัยมากมายริมถนน แต่ถ้านกไม่อยู่บนถนน คุณจะไม่เห็นพวกมันเพราะทางลาดชันและไหล่เขาการที่จะไล่ตามนกตัวใดตัวหนึ่งเป็นสิ่งที่ท้าทายเกินไปหรือเป็นไปไม่ได้เลย ไม่ถึง 5 นาทีหลังจากที่ฝูงหายไป เทดีก็มาถึง! เทดี้ผู้น่าสงสาร!
Tedi is a great guide to have in that he is very easy going. You can tell him whatever it is you want to do and he would be down to do it. He may tell you he’s never done it, such as see leafbirds in the afternoon, but if you say that’s what you want to do next he will oblige. And that’s exactly what we did when we met back up with him. We ate a quick lunch at what we referred to as “the bulbul spot” and then hightailed it down into the valley to try for Sumatran Leafbird, a bright green bird with a yellow forehead endemic to the island of Sumatra that is becoming increasingly hard to see due to, you guessed it, trapping. On the way down we happened to bump into the only other Aceh bird guide in the area, Agus. Apparently Tedi and Agus used to be a team but had a falling out of sorts and this brief encounter was, according to Tedi, the first time they spoke or saw each other in over two years. Agus then bragged to Ross that he had a bulbul spot but refused to divulge the information with a “I’m better than you” smirk across his face and laughed as he said “I can’t tell you that.” This policy of keeping birds secret often adopted by asian guides is not something we subscribe to. Our whole mantra focuses around the belief that “birds are for everyone” and anyone who wants to see a bird should have a fighting chance to do so, hence why Ross is so diligent about making trip reports with logistic information and documenting GPS points of territories for anyone who wants to see a bird. A guide might argue “if I give away my spot then no one will use me as a guide” and again this thinking is completely not true. Yes, a handful of birders (usually people like us) will go and do it on their own with that information, but they were going to do it on their own
Tedi เป็นไกด์ที่ดีเพราะเขาเป็นคนง่ายๆ คุณสามารถบอกเขาได้ว่าคุณอยากจะทำอะไรก็ตาม และเขาก็พร้อมที่จะทำมัน เขาอาจจะบอกคุณว่าเขาไม่เคยทำ เช่น ดูนกลิฟเบิดในช่วงบ่าย แต่ถ้าคุณบอกว่านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการทำต่อไป เขาจะทำตามคำสั่ง และนั่นคือสิ่งที่เราทำเมื่อเราได้พบกับเขาอีกครั้ง เรากินอาหารกลางวันกันอย่างรวดเร็วเพื่อไปหานกปรอด และลงไปในหุบเขาเพื่อลองหานกสุมาตราลิฟเปิด นกสีเขียวสดใสที่มีหน้าผากสีเหลืองประจำถิ่นของเกาะสุมาตราซึ่งกลายเป็นเรื่องยากมากขึ้นที่จะ เห็นเพราะคุณคาดหวังกับมัน ละมันมากและทำให้เราติดกับ ระหว่างทางลงเราบังเอิญเจออากัสไกด์นกอาเจะห์อีกเพียงคนเดียวในพื้นที เห็นได้ชัดว่า Tedi และ Agus เคยเป็นทีมกันแต่ก็มีปัญหากัน และการเผชิญหน้ากันช่วงสั้นๆ นี้เป็นไปตามที่ Tedi กล่าว เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพูดคุยหรือพบกันในรอบกว่าสองปี จากนั้น Agus ก็คุยโม้กับ Ross ว่าเขามีจุดปรอดแต่ปฏิเสธที่จะเปิดเผยข้อมูลด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันดีกว่าคุณ" และหัวเราะขณะที่เขาพูดว่า "ฉันบอกคุณไม่ได้" เป็นนโยบายการรักษาความลับของนกซึ่งไกด์ชาวเอเชียมักนำมาใช้นี้ไม่ใช่สิ่งที่เราปฏิบัติตาม มนต์ทั้งหมดของเรามุ่งเน้นไปที่ความเชื่อที่ว่า “นกมีไว้สำหรับทุกคน” และใครก็ตามที่อยากเห็นนกควรมีโอกาสต่อสู้เพื่อทำเช่นนั้น ด้วยเหตุนี้ Ross จึงขยันมากในการทำรายงานการเดินทางด้วยข้อมูลโลจิสติกส์และบันทึกจุด GPS ของอาณาเขตสำหรับใครที่อยากดูนก ไกด์อาจแย้งว่า “ถ้าฉันยอมให้ตำแหน่งของฉันไปแล้ว จะไม่มีใครใช้ฉันเป็นไกด์” และอีกครั้งที่ความคิดนี้ไม่เป็นความจริงเลย ใช่ นักดูนกจำนวนหนึ่ง (โดยปกติคือคนเช่นเรา) จะไปและทำมันด้วยตัวเองโดยใช้ข้อมูลนั้น แต่พวกเขาจะทำด้วยตัวเอง
anyway. Secondly, most birders are not willing to go through the often messy, uncomfortable process of birding independently. These people will use guides to provide the familiar western luxuries and help ID birds whether they have the information or not. We attempted to explain that some guides, using Ciro Albano from Brazil as an example, understand this and recognize that by helping out independent birders they actually generate MORE business because people see the independent information and then contact Ciro who is referenced for providing it. (BTW if you are ever in Brazil, specifically NE Brazil, Ciro/Brazilian Birding Experts is the go to guy and I highly recommend his services.) Anyway, we believe in sharing information and I apologize for my ranting, but Agus sparked a frustration in Ross that hadn’t been there during the prior part of the drive. Now Ross wanted more than ever to find more birds so that Tedi could truly be competitive with Agus in this birding game. Tedi had mentioned to us that he was thinking about not being a guide anymore since it was Agus’s thing but we had to tell him that you can’t just have one person in the business!
ถึงอย่างไร. ประการที่สอง นักดูนกส่วนใหญ่ก็ไม่ปรารถนาที่จะต้องผ่านกระบวนการดูนกที่มักจะยุ่งยากและขั้นตอนที่ซับซ้อนยากที่จะทำโดยลำพังอิสระ คนเหล่านี้จะใช้ไกด์เพื่อแนะนำเพื่อช่วยเหลือและช่วยIDให้ไม่ว่าพวกเขาจะมีข้อมูลหรือไม่ก็ตาม เราพยายามอธิบายว่าไกด์บางคนที่ใช้ Ciro Albano จากบราซิลเป็นตัวอย่าง เขาเข้าใจสิ่งนี้และตระหนักว่าการช่วยเหลือนักดูนกอิสระ จริงๆ แล้วพวกเขาสร้างธุรกิจได้มากขึ้น เนื่องจากผู้คนเห็นข้อมูลที่เป็นอิสระ จากนั้นจึงติดต่อ Ciro ผู้ซึ่งถูกอ้างอิงถึงในการจัดหาข้อมูลดังกล่าว (BTW หากคุณเคยอยู่ในบราซิล โดยเฉพาะ NE บราซิล ผู้เชี่ยวชาญด้านการดูนกของ Ciro/Brazilian คือผู้ที่ยินดีเป็นอย่างยิ่ง และฉันขอแนะนำบริการของเขาเป็นอย่างยิ่ง) อย่างไรก็ตาม เราเชื่อในการแบ่งปันข้อมูล และฉันขอโทษสำหรับการโวยวายของฉัน แต่ Agus จุดประกายความข้องใจให้กับกับรอสส์ที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นระหว่างการขับรถในตอนแรก ตอนนี้ Ross ต้องการหานกมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อที่ Tedi จะได้แข่งขันกับ Agus ในเกมดูนกนี้ได้อย่างแท้จริง Tedi บอกเราว่าเขากำลังคิดที่จะไม่เป็นไกด์อีกต่อไปเนื่องจากมันเป็นเรื่องของ Agus แต่เราต้องบอกเขาว่าคุณไม่สามารถมีคนเพียงคนเดียวในธุรกิจนี้ได้!
We continued on to the same location as yesterday to continue looking for leafbirds. The day prior we figured we had arrived too late. Even though Tedi says he’s only ever seen the leafbirds in the morning, we didn’t want to dedicate a morning, aka the best time of day, outside of the area that is best for bulbuls! The sun was still shining when we arrived and it was quite hot, but don’t let anyone tell you that you can’t find birds in the middle of the day! We happened upon a patch of trees across from a small watering hole and had a flock of Sangkar White-eyes along with Scaly-breasted Bulbuls, a stunning bird sporting the colors of all of my favorite Pittsburgh sports teams, coming in to drink! The area was full of fruit and we had two Black-browed Barbets at eye level coming to eat some berries. It was quite birdy in this patch but we still decided to head lower to stake out some flowering trees that Michael had seen the leafbird in two days prior. We ran into a stunning Black-and-Yellow Broadbill, again sporting my hometown teams’ colors and had excellent views. An interesting song stopped us for a moment, but then Ross saw a drongo and figured it had fooled us by his imitation of what sounded like a leafbird song! Or at least we thought it was a drongo. Ross also photographed a backlit bird on a snag but his over exposure feature on his camera wasn’t working so we couldn’t get much detail and it was quite far away. In case you aren’t a photographer, I’ll let you in on a little secret, over-exposing a shot can help you to see a little bit more detail in terms of color. And reviewing the photo in the field can be immensely helpful. Since this wasn’t an option, we moved on.
เราเดินทางต่อไปยังสถานที่เดิมเช่นเมื่อวานเพื่อมองหานก ลิฟเบิด ต่อไป วันก่อนเราคิดว่าเรามาถึงสายเกินไป แม้ว่า Tedi จะบอกว่าเขาเคยเห็นนกลิฟเบิดในตอนเช้าเท่านั้น แต่เราไม่ต้องการสละเวลาเช้า ที่เรียกได้ว่าเป็นเวลาที่ดีที่สุดของวัน นอกพื้นที่ที่ดีที่สุดสำหรับนกปรอด! เมื่อเรามาถึงแดดยังแรงอยู่และค่อนข้างร้อนแต่ อย่างไรก็อย่าให้ใครมาบอกคุณว่ากลางวันหานกไม่ได้! เราบังเอิญอยู่บนต้นไม้ตรงข้ามกับแอ่งน้ำเล็กๆ และมีฝูงนก Sangkar White-eyes พร้อมด้วยนกปรอด Scaly-breasted Bulbuls นกที่น่าทึ่งซึ่งมีสีสันของทีมกีฬาพิตต์สเบิร์กที่ฉันชื่นชอบทั้งหมดเข้ามาดื่มน้ำ! บริเวณนั้นเต็มไปด้วยผลไม้ และเรามี Black-browed Barbets สองตัวที่ระดับสายตามากินผลเบอร์รี่ ในแพตช์นี้นกค่อนข้างจะเงียบ แต่เราก็ยังตัดสินใจลงไปข้างล่างเพื่อปักหลักที่ต้นไม้ที่ออกดอกซึ่ง Michael เคยเห็นนกลีฟเบิดเมื่อสองวันก่อน เราบังเอิญไปเจอนกปากพญากว้างสีดำเหลืองที่น่าทึ่ง ซึ่งเป็นสีสันของทีมบ้านเกิดของฉันอีกครั้งและเกาะในวิวที่ยอดเยี่ยม เสียงร้องที่น่าสนใจเสียงหนึ่งหยุดเราไว้ครู่หนึ่ง แต่แล้วรอสส์ก็เห็นนกแซงแซวและคิดว่ามันหลอกเราด้วยการเลียนแบบเพลงที่ฟังดูเหมือนเสียงนกลิฟเบิด! แต่อย่างน้อยเราก็คิดว่ามันเป็นแซงแซว รอสส์ยังได้ถ่ายภาพนกที่ย้อนแสง และแสงเข้ามากเกินไปทำให้เก็บรายละเอียดได้ไม่มากนัก และมันก็ค่อนข้างไกล ในกรณีที่คุณไม่ใช่ช่างภาพ ฉันจะแจ้งให้คุณทราบเกี่ยวกับเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ การใช้โมด over-exposing สามารถช่วยให้คุณเห็นรายละเอียดในแง่ของสีมากขึ้นอีกเล็กน้อย และการตรวจสอบภาพถ่ายหลังกล้องจะมีประโยชน์อย่างมาก ละเนื่องจากนี่ไม่ใช่ทางของเรา เราจึงเดินหน้าต่อไป
It was much slower here than on the other side at the water, so we headed back up to the watering hole and a flock was still in the area. It was much birdier here and I questioned why we ever left, but you really don’t know what will be best! Not long after we started scanning through the trees Tedi spotted two leafbirds! There could be three different species in the area so we had to make sure these were the ones we were looking for. Sure enough the diagnostic vibrant yellow forehead confirmed we had in fact found two Sumatran Leafbirds (a female and a juvenile) at the last possible second! But remember when I mentioned the singing drongo that sounded like a leafbird? Well, when we got home and finally analyzed the photo Ross took of the backlit bird that he couldn’t over-expose at the time, we found that it was actually the male leafbird! Oops!
ที่นี่ช้ากว่าอีกฝั่งของน้ำมาก เราจึงมุ่งหน้ากลับขึ้นไปที่แอ่งน้ำ และยังมีฝูงนกอยู่ในบริเวณนั้น และที่นี่มันดูจะนกมากกว่ามาก และฉันสงสัยว่าทำไมเราถึงจากไป แต่คุณไม่รู้จริงๆ ว่าอะไรจะดีที่สุด! ไม่นานหลังจากที่เราเริ่มสำรวจต้นไม้ เทดีก็พบนกลิฟเบิดสองตัว! ในพื้นที่อาจมีสามสายพันธุ์ที่แตกต่างกัน ดังนั้นเราจึงต้องแน่ใจว่าสิ่งเหล่านี้คือสายพันธุ์ที่เรากำลังมองหา การตรวจวินิจฉัยที่หน้าผากสีเหลืองสดใสยืนยันว่าเราพบนกลิฟเบิดสุมาตราสองตัวจริงๆ (ตัวเมียและตัวไม่เต็มวัย ) เราพบในวินาทีสุดท้ายที่เป็นไปได้! แต่จำได้ไหมตอนที่ฉันพูดถึงเสียงนกแซงแซวที่ร้องเหมือนนกลิฟเบิด? เมื่อเรากลับถึงบ้านและวิเคราะห์ภาพที่ Ross ถ่ายนกย้อนแสงที่เขาที่เค้าไม่ได้เปิด โมดโอเวอร์เอกโพสต์เชอร์ในตอนนั้นได้ เราก็พบว่าจริงๆ แล้วมันคือนกใบไม้ตัวผู้! อ๊ะ
With a bit of daylight left Ross insisted we head back up the hill because his brief encounter with Agus had him desperate to find a new location for Aceh Bulbul. He walked the hillside through what seemed like perfect habitat but to no avail. Ross, a dedicated owl photographer, wanted to go down to lower elevations because we had already seen all of the possible targets at our current location. We went to about 700m and started searching for territories of several species of owls that could be in the area. Most birders don’t bother owling here so this was completely uncharted territory for us. The good news is that even though we didn’t find Reddish Scops-Owl, we did have a very responsive Brown Wood Owl that provided stunning views!
เมื่อเหลือเวลากลางวันเล็กน้อย รอสส์ ยืนกรานให้เรากลับขึ้นไปบนเนินเขา เนื่องจากการเผชิญหน้ากับ Agus ในช่วงสั้นๆ ทำให้เขาหมดหวังที่จะหาสถานที่ใหม่สำหรับอาเจะห์บุลบุล เขาเดินไปตามไหล่เขาผ่านสิ่งที่ดูเหมือนเป็นที่อยู่อาศัยที่สมบูรณ์แบบ แต่ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร รอสส์ ซึ่งเป็นช่างภาพนกฮูกผู้ทุ่มเท ต้องการลงไปที่ระดับความสูงที่ต่ำกว่า เพราะเราได้เห็นเป้าหมายที่เป็นไปได้ทั้งหมดในตำแหน่งปัจจุบันของเราแล้ว เราเดินไปประมาณ 700 ม. และเริ่มค้นหาอาณาเขตของนกฮูกหลายสายพันธุ์ที่อาจอยู่ในพื้นที่นั้น นักดูนกส่วนใหญ่ไม่ปฏิเสธที่จะนกฮูกที่นี่ ดังนั้น ที่นี่จึงเป็นหมายที่เราไม่เคยมีมาก่อน ข่าวดีก็คือ แม้ว่าเราจะไม่พบ Reddish Scops-Owl แต่เราก็มี Brown Wood Owl ที่ตอบสนองดีมาก และกระชั้นชิดอย่างน่าทึ่ง!
Again we set up our tent, this time at a lower elevation and thus concluded our last full day in Aceh as the following morning we had to leave by 9am. Ross’s goal of seeing 1,000 species in Indonesia was not far away and he was currently sitting with a total of 986, an easy number to hit because he was missing tons of water birds for his Indo list. But what’s more important, quality or quantity? I think you know what Ross would say. Instead of heading to lower elevations where we could get plenty of new birds for Ross’s Indo list as well as life birds, we opted to dedicate our last few hours to, you guessed it, searching for our needle in a haystack, Aceh Bulbul.
เราตั้งเต็นท์ของเราอีกครั้ง คราวนี้อยู่ที่ระดับความสูงที่ต่ำกว่า และสรุปวันสุดท้ายเต็มวันของเราในอาเจะห์ เนื่องจากเช้าวันรุ่งขึ้นเราต้องออกเดินทางก่อน 9.00 น. เป้าหมายของรอสในการมองเห็นนก 1,000 สายพันธุ์ในอินโดนีเซียนั้นอยู่ไม่ไกลนัก และขณะนี้เขามีนกแล้วทั้งหมด 986 ตัว ซึ่งเป็นจำนวนที่ทำได้ไม่ยาก เพราะเขาขาดนกน้ำจำนวนมากในอินโดลิสต์ของเขา แต่อะไรจะสำคัญกว่ากัน คุณภาพหรือปริมาณ? ฉันคิดว่าคุณคงรู้ว่ารอสส์จะพูดอะไร แทนที่จะมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ที่ต่ำกว่าซึ่งเราจะได้นกใหม่ๆ มากมายสำหรับรายการอินโดของรอสส์และนกมีชีวิต เราเลือกที่จะอุทิศสองสามชั่วโมงสุดท้ายของเราเพื่อตามหาเข็มของเราในกองหญ้า อาเจะห์บุลบุล
As we wandered the road looking for Aceh Bulbul, Ross asks,”Tedi, where is this Bulul?” and Tedi responds with “I don’t know.” Ross continues “yeah, me either and neither does anyone else who’s ever seen it here because they’ve got their heads too far up their ass to know where they were along the road when they saw it or they’re just an asshole and refuse to tell. Either way, those are not redeeming qualities to have.”
Ross opted to go slick, leaving his parabolic microphone behind and hiked up a steep trail in an attempt to get a bit deeper into the forest. The trail he was on ended at a gigantic tree that was illegally being logged within a protected area and which also sported a bird trap. Oh, Indonesia. But it was in this area that he played the only recording of Aceh Bulbul that he had and it was deep in the forest that he heard what sounded like a higher pitched version of a response. Whether or not these were in fact Aceh Bulbuls calling he will never know, but a paper I later found on the species described that they do make a series of higher pitched vocalizations and it is certainly possible that these recordings are either not documented or not available to the public. If that was an Aceh Bulbul that responded, we will never know. It was on the drive out that we picked up our last few birds for the trip including Sumatran Babbler before we headed to the airport.
ขณะที่เราเดินไปตามถนนเพื่อตามหาอาเจะห์บุลบุล รอสส์ถามว่า “เทดี! บลบุลอยู่ที่ไหน ?” และเทดีก็ตอบกลับมาว่า “ฉันไม่รู้” รอสส์พูดต่อ “ใช่ ฉันก็เหมือนกัน และก็ไม่มีใครเคยเห็นมันที่นี่เหมือนกัน เพราะพวกเขาเชิดหน้าขึ้นเกินกว่าจะรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนตามถนนเมื่อเห็นมัน หรือพวกเขาเป็นแค่คนไม่ดีและปฏิเสธที่จะ บอกแต่ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด สิ่งเหล่านั้นไม่เป็นการกู้คืนอย่างมีคุณภาพที่จะพึงมีได้
Ross เลือกที่จะลุยโดยทิ้งไมโครโฟนแบบพาราโบลาไว้ข้างหลังแล้วเดินขึ้นไปตามเส้นทางที่สูงชันเพื่อพยายามจะเข้าไปในป่าให้ลึกขึ้นอีกเล็กน้อย เส้นทางที่เขาเดินไปสิ้นสุดลงที่ต้นไม้ขนาดยักษ์ที่ถูกตัดไม้อย่างผิดกฎหมายภายในพื้นที่คุ้มครองและมีกับดักนกด้วย โอ้ อินโดนีเซีย แต่ในบริเวณนี้เองที่เปิดเสียงอาเจะห์บุลบุลเพียงเสียงเดียวที่เขามี และลึกเข้าไปในป่าเขาได้ยินเสียงที่ดูเหมือนเสียงตอบรับด้วยเสียงที่สูงกว่า จริงๆ แล้วเสียงนี้คือนกปรอดอาเจะห์ตอบมาหรือไม่ เขาจะไม่มีวันรู้ แต่มีบทความที่ฉันพบในภายหลังเกี่ยวกับสายพันธุ์นี้อธิบายว่าพวกมันทำเสียงแหลมที่สูงกว่าหลายชุด และเป็นไปได้อย่างแน่นอนว่าการบันทึกเหล่านี้ไม่ได้จัดทำเป็นเอกสารหรือไม่มีให้ใช้งาน ต่อสาธารณะ ถ้านั่นเป็นอาเจะห์ปรอดบุลที่ตอบกลับมา เราก็ไม่มีทางรู้ได้เลย ระหว่างทางขับรถออกไป เราก็ไปเจอนกสองสามตัวสุดท้ายสำหรับการเดินทาง รวมถึง Sumatran Babbler ก่อนที่เราจะมุ่งหน้าไปสนามบิน
It was a bit of a lackluster ending, seeing as how we didn’t get Aceh bulbul, but it’s hard to be completely disappointed because we had seen all of our major targets, two of which were secretive ground birds running which we had around at our feet. We also had a total of eight mesias in two separate locations at point blank range and seeing Silver-eared Mesia is certainly not a guarantee for any birder visiting the area. Reports of people actually spending $3,000 USD to go with Agus have missed that bird so we really can’t complain!
Despite the complete disrespect for nature, the illegal trapping and caging of birds, the maddening way of thinking, the pollution, the trash, and the fact that the human population is out of control, Indonesia is a gem of a country and we seriously love it. Yes, it has it’s problems, but despite the flaws, I just love Indonesia and I can’t wait to come back! The people are amazing, the beaches are amazing, the birds (if you can find them) are amazing, and overall it’s just a wonderful place to visit. I’ve been to quite a few places in this world and few compare to Indonesia. Ross especially can’t wait to come back because after tallying all birds for his Indonesia list, he sits at a grand total of 989, just 11 shy of his 1,000 species goal for the country. We’ve done a lot of “subspecies” ticking through the islands knowing that someday they will be elevated to species status once Clements, and I’ll quote Ross for this, “gets it’s shit together.” The truth is, Ross will likely hone in on 1,000 species for Indonesia while somewhere else in the world before ever actually getting back to Indonesia. Who knows where his IOC list stands — he doesn’t check, for that could already be well over 1,000!
 |
| Aceh bulbul Rare and declining endemic of Sumatra’s northwestern mountains. Large grayish-brown bulbul with a bright orange forehead patch, dark olive wings, and a weak crest that gives it a pointy-headed profile. Once regarded as a subspecies of the very similar Orange-spotted Bulbul, but note present species’ distribution and dark (not white) belly. Inhabits foothill and lower montane forests, where localized and largely restricted to clearings with a substantial understory. Calls are generally similar to those of Orange-spotted Bulbul, and include a bubbly chatter. |
Now for a 39 hour journey to get home!
จบแบบ แย่ๆ นิดหน่อย เพราะไม่ได้ปรอดอาเจะ แต่ก็ผิดหวังไม่ได้เพราะเห็นเป้าหมายหลักหมดแล้ว สองแห่งเป็นนกตามพื้นที่วิ่งไล่อยู่ตามเท้าของเรา นอกจากนี้เรายังมีมีเซียทั้งหมดแปดตัวในสถานที่สองแห่งที่ต่างกัน กันได้ในระยะเผาขน และการได้เห็นเมเซียหูเงินนั้นไม่รับประกันว่าจะมีนักดูนกคนใดมาเยี่ยมชมพื้นที่นี้จะได้อย่างแน่นอน รายงานของผู้ที่ใช้จ่ายเงิน 3,000 เหรียญสหรัฐเพื่อไปกับ Agus ได้พลาดนกตัวนั้นไปแล้ว ดังนั้นเราจึงไม่สามารถบ่นได้จริงๆ!
แม้ว่าจะมีการไม่เคารพธรรมชาติโดยสิ้นเชิง การดักจับนกอย่างผิดกฎหมาย การขังนกอย่างผิดกฎหมาย วิธีคิดที่บ้าคลั่ง มลพิษ ขยะ และความจริงที่ว่าประชากรมนุษย์อยู่นอกเหนือการควบคุม อินโดนีเซียก็ยังคงเป็นอัญมณีประเทศและเรารักเค้าอย่างจริงจัง ใช่ มันมีปัญหา แต่ถึงแม้จะมีข้อบกพร่อง ฉันก็รักอินโดนีเซีย และแทบรอไม่ไหวที่จะกลับมา! ผู้คนน่าทึ่ง ชายหาดน่าทึ่ง นก (หากคุณสามารถหาได้) น่าทึ่ง และโดยรวมแล้วเป็นสถานที่ที่เยี่ยมยอดในการเยี่ยมชม ฉันเคยไปสถานที่ไม่กี่แห่งในโลกนี้และไม่กี่แห่งเมื่อเทียบกับอินโดนีเซีย รอสแทบรอไม่ไหวที่จะกลับมา เพราะหลังจากนับนกทุกตัวในรายชื่ออินโดนีเซียของเขาแล้ว เขาอยู่ที่ 989 ตัว ซึ่งน้อยกว่าเป้าหมาย 1,000 สายพันธุ์ของเขาสำหรับประเทศนี้เพียง 11 ตัว เราได้ทำ "สายพันธุ์ย่อย" มากมายไปทั่วเกาะโดยรู้ว่าสักวันหนึ่งพวกมันจะถูกยกระดับเป็นสถานะสายพันธุ์ใหม่ทันทีที่ Clements และฉันจะอ้างอิง Ross สำหรับสิ่งนี้ "ทำให้มันไร้สาระด้วยกัน" ความจริงก็คือ รอสน่าจะเก็บได้ 1,000 สายพันธุ์ในอินโดนีเซียในขณะที่อยู่ที่อื่นในโลกก่อนที่จะกลับมายังอินโดนีเซียจริงๆ ใครจะรู้ว่ารายชื่อ IOC ของเขาอยู่ที่ไหน เขาไม่ตรวจสอบ เพราะนั่นอาจมีมากกว่า 1,000 รายการแล้ว!ตอนนี้ต้องเดินทาง 39 ชั่วโมงเพื่อกลับบ้าน!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น